Czy w organizacji Świadków Jehowy istnieje „system kastowy” i „kasta” wybranych? (cz. 2)
Czy w organizacji Świadków Jehowy istnieje „system kastowy” i „kasta” wybranych? (cz. 2)
W tej części artykułu zamieszczamy jeden rozdział:
Obecna kastowość w organizacji Świadków Jehowy
Pozostałe dwa rozdziały w części trzeciej:
Rok 1992 – nowa, ‘wyższa’ klasa ziemska jako przedsionek do klasy niebiańskiej
Próba odwrócenia uwagi od kastowości poprzez usunięcie określeń „klasa pomazańców”, „klasa niewolnika”, „klasa drugich owiec” i „klasa złego niewolnika”?
Obecna kastowość w organizacji Świadków Jehowy
W tym rozdziale przedstawiamy, jak przejawia się kastowość w organizacji Świadków Jehowy współcześnie.
Podobnie jak dawniej, istnieją w niej różne formy podziałów, które omówimy w kolejnych podrozdziałach. Zwrócimy szczególną uwagę na różnice między tzw. klasą niebiańską a ziemską.
„Drugie owce” muszą być w „ścisłej jedności” z „namaszczonymi”
Zauważmy, że „drugie owce” nie są, jak namaszczeni, „w łączności z Chrystusem”, lecz – zgodnie z nauką organizacji – „muszą być w ścisłej jedności” z pomazańcami.
„I jak namaszczone »gałęzie« »prawdziwego krzewu winnego« muszą pozostawać w łączności z Chrystusem, tak »drugie owce« muszą być w ścisłej jedności z »niewolnikiem wiernym i rozumnym«, namaszczonymi duchem »braćmi« Chrystusa. Tylko pod tym warunkiem mogą się spodziewać, że ‛odziedziczą Królestwo przygotowane dla nich od założenia świata’.” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 10 s. 19).
„Drugie owce” to „nie opłacani robotnicy”, którzy „podążają w sensie przenośnym” za „namaszczoną klasą niewolnika”
„Chrześcijanie mający nadzieję ziemską podążają w sensie przenośnym za namaszczoną klasą niewolnika i jego Ciałem Kierowniczym, uznając ich przewodnictwo. Drugie owce jako »nie opłacani robotnicy« ochoczo i z całego serca poświęcają siły i środki na popieranie ogólnoświatowej działalności kaznodziejskiej” (Strażnica 15.01 2008 s. 26).
Drugie owce „pokłonią się” pomazańcom i są „pokornie podporządkowane namaszczonym”
„Na to, że drugie owce będą pokornie podporządkowane namaszczonym członkom Izraela duchowego, wskazywało proroctwo Izajasza: »Oto, co rzekł Jehowa: ‘Nie opłacani robotnicy (...) pokłonią się tobie. (...)’« (Izajasza 45:14). W sensie symbolicznym drugie owce idą za namaszczoną duchem klasą niewolnika i jego Ciałem Kierowniczym, uznając ich przewodnictwo. Jako »nie opłacani robotnicy«, ochoczo poświęcają swoje siły i środki na popieranie ogólnoświatowego dzieła głoszenia, które Chrystus zlecił swym namaszczonym naśladowcom na ziemi...” (Strażnica Nr 7, 2007 s. 24-25).
Drugie owce nie są „w jedności z Chrystusem”
Towarzystwo Strażnica uczy, że „wielka rzesza” nie jest w „w jedności z Chrystusem”:
„Oczywiście »wielka rzesza« ożywiona nadzieją ziemską nie jest »w jedności z Chrystusem« w sensie współudziału w jego dziedzictwie ani należenia do jego oblubienicy, której członkowie na jego wzór dostępują zmartwychwstania niebiańskiego” (Strażnica Rok CVII [1986] Nr 3 s. 14).
Drugie owce dopiero w roku 1985 zostały „uznane za prawe jako przyjaciele Boga”
Przez wiele lat klasa drugich owiec zupełnie bezpodstawnie spodziewała się przeżyć Armagedon. Wcześniej nie zaliczano jej nawet do grona „prawych przyjaciół Boga”. Dopiero w roku 1985 częściowo dowartościowano tę klasę:
„1985: należący do »drugich owiec« uznani za prawych jako przyjaciele Boga” (Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 1986-2000, 2003 s. 96).
„W roku 1985 zrozumiano, iż na podstawie Jezusowej ofiary okupu należący do drugich owiec zostają uznani za prawych jako przyjaciele Boga i mają nadzieję na przeżycie Armagedonu” (Strażnica Nr 13, 1995 s. 15).
Drugie owce muszą być lojalne względem „klasy pomazańców”
Życie wieczne „wielkiej rzeszy” jest uzależnione od lojalności względem „klasy pomazańców”:
„(...) życie wieczne na ziemi zależy od tego, czy będę lojalnie popierał klasę pomazańców” (Strażnica 15.04 2012 s. 18).
Tylko 144 000 namaszczonych
Od roku 1935 do pomazańców, czyli namaszczonych, zalicza się wyłącznie 144 000 chrześcijan:
„W 21 rozdziale Księgi Objawienia 144 000 namaszczonych chrześcijan porównano do niezwykle pięknego miasta nazwanego »Nową Jerozolimą«” (Strażnica maj 2022 s. 17).
Namaszczeni duchem świętym tylko niektórzy Świadkowie Jehowy
W roku 1935 Rutherford wmówił zgromadzonym na stadionie rzeszom głosicieli, „że nie są namaszczeni duchem świętym”. Od tej pory, aż do dziś, wmawia się nowym zainteresowanym, że „nie zostali wybrani do życia w niebie”. Wcześniej uczono „o istnieniu drugorzędnej klasy duchowej”:
„Kiedy w tym samym roku, tylko trzy miesiące później, to znaczy 15 listopada 1934 r. spod pras drukarskich Towarzystwa Strażnica wyszła w Brooklynie książka pt. Jehowa, na str. 182 jeszcze znalazło wyraz przekonanie o istnieniu drugorzędnej klasy duchowej, co do której się spodziewano, że wyjdzie z Babilonu Wielkiego i stanie po stronie Jehowy” (Strażnica Nr 1, 1967 s. 9).
„Wtedy brat Rutherford oświadczył: »Spójrzcie, oto lud wielki!«. Wywołało to eksplozję radości. Ci, którzy wstali, zrozumieli, że nie zostali wybrani do życia w niebie. Uświadomili sobie, że nie są namaszczeni duchem świętym” (Strażnica styczeń 2021 s. 15).
Jezus jest Pośrednikiem tylko dla „klasy pomazańców”
Aby nie było wątpliwości, że istnieje tak zwana „klasa pomazańców” zamieszczamy cytat z jednej ze Strażnic:
„(...) życie wieczne na ziemi zależy od tego, czy będę lojalnie popierał klasę pomazańców” (Strażnica 15.04 2012 s. 18).
Oto zaś charakterystyka „drugich owiec”:
„Członkowie klasy drugich owiec nie są uczestnikami nowego przymierza i nie mają nadziei na życie w niebie, toteż podczas Pamiątki nie spożywają emblematów, ale są na niej obecni jako pełni szacunku obserwatorzy” (Strażnica 15.01 2009 s. 29).
Towarzystwo Strażnica w związku z tym naucza, że Jezus nie jest Pośrednikiem dla „klasy drugich owiec”. On jest nim tylko dla „klasy pomazańców”. Świadkowie Jehowy przypominają to co jakiś czas:
„(...) jeden także pośrednik między Bogiem a ludźmi /ale nie: wszystkimi ludźmi/, człowiek Chrystus Jezus, który dał siebie na okup odpowiedni za wszystkich” (Strażnica Rok CI [1980] Nr 17 s. 14).
„Jezus jest pośrednikiem nowego przymierza między Bogiem a Izraelem duchowym” (Strażnica Nr 22, 1991 s. 30).
„Greckie słowo tłumaczone na »pośrednik« to termin prawniczy. Określa Jezusa jako prawnego Pośrednika (...) nowego przymierza, które umożliwiło powstanie nowego narodu, »Izraela Bożego« (Gal. 6:16). Naród ten składa się z chrześcijan namaszczonych duchem, tworzących niebiańskie »królewskie kapłaństwo« (...) A co z ludźmi, których nie obejmuje nowe przymierze i którzy mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi, a nie w niebie? Nieuczestniczą oni w nowym przymierzu, ale korzystająz jegodobrodziejstw” (Strażnica 15.12 2008 s. 13-14).
„Chociaż Jezus jest Pośrednikiem tylko dla uczestników nowego przymierza, to jest również Arcykapłanem Bożym i Potomkiem Abrahama” (Wnikliwe poznawanie Pism 2006 t 2 s. 429 [ang. 2018 t. 2 s. 362]).
„Pośrednik (...) Jezus Chrystus (...) tylko dla pomazańców” (Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 2001-2010, 2011 s. 399).
Królowanie Jezusa od roku 33 tylko nad pomazańcami i uczynienie ich ambasadorami Królestwa
„W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Jezus zaczął królować nad zborem pomazańców żyjących na ziemi (Kolosan 1:13). W roku 1914 otrzymał władzę nad »królestwem świata«, toteż dzisiejsi pomazańcy usługują również w charakterze ambasadorów mesjańskiego Królestwa” („Trwajcie w miłości Bożej” 2008 s. 51).
Dla „klasy ziemskiej” Jezus króluje dopiero od roku 1914:
„Od roku 1914 mamy dodatkowy powód, by opowiadać o królowaniu Jehowy. W roku tym Bóg ustanowił w niebie mesjańskie Królestwo, w którym Królem został Jezus Chrystus, Syn Dawida” (Strażnica Nr 2, 2004 s. 16).
Tylko dla „klasy pomazańców” ma być osiągalne niebo
„Klasa pomazańców” osiągnie niebo, a „klasa ziemska” pozostanie na ziemi, którą będzie przekształcać w trudzie w raj:
„A co się stanie z chrześcijanami należącymi do »drugich owiec«, którzy będą wiernie służyć Jehowie na ziemi w trakcie »wielkiego ucisku«? (Jana 10:16; Mat. 24:21). Niektórzy mogą się martwić, że ci chrześcijanie poczują się zagubieni lub opuszczeni, kiedy ich ukochani namaszczeni bracia i siostry zostaną zabrani do nieba (...) Możemy być przekonani, że kiedy namaszczonych chrześcijan nie będzie już na ziemi, drugie owce nadal będą we właściwy sposób wielbić Jehowę” (Strażnica luty 2024 s. 2-3).
„Nie wiemy, ile wysiłku będzie wymagało oczyszczenie ziemi i przekształcenie jej w raj. Prawdopodobnie na początku będzie do wykonania mnóstwo pracy i życie nie będzie takie łatwe. Czy ośmielimy się wtedy narzekać na to, co zapewni nam Jehowa?” (Strażnica luty 2022 s. 7).
Tylko pomazańcy zmartwychwstają niewidzialnie w chwili śmierci i od razu współkrólują oraz są współkapłanami z Jezusem
Klasa drugich owiec nie doświadcza tego, co jest udziałem „klasy pomazańców”:
„Wszystkie dowody wskazują na to, że owo zmartwychwstanie niebiańskie rozpoczęło się w roku 1918...” (Wspaniały finał Objawienia bliski! 1993 s. 103).
„Pomazańcy, którzy obecnie kończą życie na ziemi, od razu są wskrzeszani do życia w niebie” (Strażnica grudzień 2020 s. 12).
„Nowe Jeruzalem jest oblubienicą Chrystusa, składającą się z namaszczonych chrześcijan, którzy dochowali wierności aż do śmierci i dostąpili zmartwychwstania, aby się stać współkrólami i współkapłanami wyniesionego do chwały Jezusa” (Wspaniały finał Objawienia bliski! 1993 s. 301).
Klasa drugich owiec nie otrzymała takich obietnic. Owszem, ma zmartwychwstać, ale wiadomo tylko, że kiedyś.
Tylko „klasa pomazańców” istnieje od I wieku, a klasa drugich owiec dopiero od lat 1931-1932
Klasę drugich owiec nazwano „pospolitym ludem” i stwierdzono, że nie miała ona żadnej łączności z Jezusem, gdyż pojawiła się dopiero w roku 1931lub 1932. Natomiast pomazańcy to „klasa pszenicy” istniejąca od czasów Apostołów:
„I pszenica, i chwasty miały rosnąć aż do żniwa. Chociaż więc nie potrafimy jednoznacznie określić, kto należał do klasy pszenicy, to do naszych czasów zawsze musieli istnieć jacyś jej członkowie” (Strażnica 15.04 2012 s. 32).
„Zaliczeni do tego pospolitego ludu zobrazowali tych, którzy utworzą »wielki lud«, który zaczął być poznawany najpierw w roku
„Nazwani przez Jezusa »drugimi owcami«, w roku 1932 zostali rozpoznani jako współczesny odpowiednik Jehonadaba i zaproszeni, by ‛wsiąść na rydwan’ nowożytnego Jehu” (Strażnica Nr 1, 1998 s. 13).
Tylko „klasa pomazańców” może spożywać emblematy podczas Pamiątki
Spożywanie chleba i wina podczas Pamiątki przysługuje tylko dla „klasie pomazańców”. Dla drugich owiec, „obserwatorów”, dopiero w roku 1986 wymyślono ‘symboliczne spożywanie ciała i krwi Jezusa’:
„Podczas Pamiątki podaje się z rąk do rąk chleb i wino, które wyobrażają ciało i krew Jezusa. Ci, którzy będą rządzić z Jezusem w niebie, jedzą chleb i piją wino. Ci, którzy mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi, nie jedzą chleba ani nie piją wina” (Czego nas uczy Biblia? 2018, 2019 s. 214).
„Wszyscy inni obecni na dorocznych obchodach Pamiątki są pełnymi szacunku obserwatorami, którzy nie spożywają emblematów” (Strażnica 15.03 2010 s. 27).
„1986: »wielka rzesza« symbolicznie spożywa ciało i krew Jezusa (Jn 6:51-56)” (Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 1986-2000, 2003 s. 96).
Interesujące jest to, że Towarzystwo Strażnica krytycznie wypowiada się o „obserwatorach”, co można odnieść też do Pamiątki:
„Ludzie zawsze dzielą się na dwie klasy: na uczestników i obserwatorów. Uczestnictwo daje więcej zadowolenia niż obserwacja, umożliwia lepsze zapoznanie się z daną sprawą i pozwala na bardziej konkretne działanie. Czy w rodzinie jesteś uczestnikiem wszystkiego, czy tylko obserwatorem? Nietrudno jest znaleźć ludzi, którzy przez całe życie są jedynie obserwatorami, ale czasem sam się na pewno zastanawiasz: Czy oni naprawdę mają coś z życia?” (Strażnica Rok XCII [1971] Nr 7 s. 20).
Zaskakujące jest to, że Towarzystwo Strażnica swoją „klasę ludzi namaszczonych” nazywa „klasą »obserwatora«”:
„Okazała się nią klasa ludzi namaszczonych duchem Jehowy, współdziałająca z czasopismem, które po dziś dzień nosi trafną nazwę Strażnica. Jak wskazują na to dowody, tę klasę »obserwatora« powołał Jehowa Bóg za pośrednictwem Jezusa Chrystusa” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 1 s. 15).
„»Obserwator« na straży (…)
Kto dzisiaj tworzy klasę strażnika, »obserwatora« Jehowy, i jaką postawę przyjmuje?” (Strażnica Nr 1, 2000 s. 8).
„Obserwatorzy” to nie tylko pomazańcy i osoby związane z Pamiątką, ale cała „wielka rzesza” drugich owiec od roku 1935 do dziś. Nie nazwano ich jednak klasą:
„Toteż »wielka rzesza« uczciwych obserwatorów weszła tak samo do duchowego raju, aby tam wraz z ostatkiem pojednanym z Bogiem zażywać duchowego dobrobytu, pokoju, i bezpieczeństwa” (Strażnica Rok XCVII [1976] Nr 19 s. 13).
Tylko „klasa pomazańców” będzie przebywać w obecności Jezusa i Boga Ojca
Klasa drugich owiec nie ma – i nigdy mieć nie będzie – bezpośredniej relacji z Bogiem i Jezusem, jaką przypisuje się pomazańcom:
„Określenie »kapłani Jehowy« dotyczy pomazańców, którzy mają udział »w pierwszym zmartwychwstaniu« oraz »będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować przez tysiąc lat«” (Strażnica 15.12 2012 s. 25).
Nie wspomina się, by tego mieli doświadczyć członkowie klasy drugich owiec. Wręcz przeciwnie – naucza się, że nigdy nie będą w niebie, gdzie przebywa Bóg:
„Z Księgi Objawienia 7:9 nie wynika, jakoby wielka rzesza miała żyć w niebie. Co prawda wspomniano tam, że ‛stoi ona przed tronem’ Boga, ale nie musi to znaczyć, iż znajduje się w niebie. W wersecie tym wskazano po prostu, że Bóg na nią patrzy (Psalm 11:4). Nie jest to klasa niebiańska...” (Oddawaj cześć jedynemu prawdziwemu Bogu 2002 s. 121).
Duch Święty – czy otrzymuje go klasa drugich owiec?
Klasa pomazańców jest namaszczona „duchem świętym”, natomiast klasa drugich owiec „nie jest namaszczana” i otrzymuje go jedynie „w innym sensie”. Tak podano po raz pierwszy w roku 1952:
„Tę samą sprawę poruszono w »Pytaniach czytelników« w angielskiej Strażnicy z 15 kwietnia 1952 roku (...) Członkowie dzisiejszego ostatka z pewnością otrzymują ducha Bożego. W którymś momencie życia odczuli jego działanie w szczególny sposób – zostali wtedy namaszczeni i uznani za duchowych synów. Odtąd ‛wciąż napełniają się duchem’ i korzystają z jego pomocy, gdy pragną lepiej zrozumieć Biblię, obejmują przewodnictwo w dziele głoszenia albo znoszą próby spadające na nich osobiście lub na całą organizację. Chociaż osoby należące do »drugich owiec« nie są namaszczane, to otrzymują ducha świętego w innym sensie” (Strażnica Nr 12, 1996 s. 31).
Rozróżnianie klasowe – „klasa niewolnika” i „klasa drugich owiec”
Jak wspomnieliśmy, Świadkowie Jehowy od roku 1935 nauczają o „dwóch klasach”.
„Ponieważ w takim mieście szukały schronienia właściwie dwie klasy – »Izraelici« i »przychodnie«, czyli członkowie niebiańskiej klasy Królestwa i członkowie klasy ziemskiej” (Strażnica Nr 20, 1968 s. 6).
„Poszczególne jednostki spośród naśladowców Jezusa Chrystusa kierują się ku dwom różnym rodzajom przyszłości. Wskazuje na to fakt, że Pismo Święte mówi zarówno o chwale niebiańskiej, jak też o rajskich warunkach na ziemi, którymi ma się cieszyć lud Boży (Apok. 20:4, 6; 21:3, 4). Jezus mówił o tych dwóch klasach jako o dwóch trzodach, które w końcu będą tworzyć jedną owczarnię (Jana 10:16)” (Strażnica Rok XCIX [1978] Nr 4 s. 18).
„Jakie dwie klasy ludzi będą wskrzeszone z martwych?” (Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi 1984, 1990 s. 170).
Co ciekawe, Świadkowie Jehowy wspominają też o innych ludziach, którzy dzielą wiernych lub społeczeństwo na „dwie klasy”:
„Katarzy dzielili się na dwie klasy: doskonałych i wierzących” (Strażnica Nr 17, 1995 s. 28).
„Arystoteles usprawiedliwiał taki stan rzeczy, twierdząc, że ludzie dzielą się na dwie klasy: panów i niewolników. Ci pierwsi mają naturalne prawo wydawać rozkazy, a drudzy urodzili się po to, by ich słuchać” (Przebudźcie się! Nr 12, 2002 s. 4).
Tylko „klasa pomazańców” zaliczana jest do „braci Chrystusa”, zwanych też „braćmi Króla”
Od roku 1923 „klasa pomazańców” uważa, że tylko ona stanowi „braci Chrystusa”. Twierdzą oni, że już od 1919 roku mieli „królewską prezencję” i zarezerwowane „niebiańskie korony”:
„Pierwsi Badacze Pisma Świętego rozumieli, że użyte w tej przypowieści sformułowanie »moi bracia« odnosi się zarówno do osób mających panować z Chrystusem w niebie, jak i do całej ludzkości, która odzyska ziemską doskonałość” (Strażnica 15.03 2015 s. 26).
„W Strażnicy z 15 października 1923 roku potwierdzono, że »Synem Człowieczym« jest Jezus. Zarazem jednak przedstawiono rozsądne argumenty biblijne przemawiające za zawężeniem grona braci Chrystusa jedynie do tych, którzy mają panować z nim w niebie. Natomiast do owiec zaliczono osoby spodziewające się żyć na ziemi pod panowaniem Królestwa Chrystusa” (Strażnica 15.03 2015 s. 26).
„Ale już w roku 1919 mieli królewską prezencję. Byli braćmi Króla i dla każdego z nich zarezerwowano niebiańską koronę – pod warunkiem, że pozostaną wierni aż do końca” (Wspaniały finał Objawienia bliski! 1993 s. 146).
Tylko klasa pomazańców zaliczana jest do „dzieci Bożych” lub „synów Boga”
Według obecnej nauki Świadków Jehowy „dziećmi Bożymi” i „synami Boga” są wyłącznie ci, którzy należą do klasy pomazańców
Drugie owce, po przejściu okresu prób w Tysiącleciu, „po upływie tysiąca lat” zostaną uznane za ziemskie „dzieci Boże”:
„Dzieci Boże
(...) W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Jehowa zrodził więcej duchowych dzieci. Wierni uczniowie zgromadzeni w pewnej górnej izbie w Jeruzalem zostali ochrzczeni duchem świętym. Jednocześnie narodzili się ponownie z ducha świętego, stając się duchowymi synami Bożymi” (Strażnica Nr 13, 1995 s. 10).
„Pomazańcy na podstawie ofiary okupu zostają poczytani za prawych ku życiu i chętnie uznają fakt, że są usynawiani jako »dzieci Boże«” (Strażnica 15.07 2012 s. 28).
„Drugi etap ma na celu przygotowanie tych, którzy będą żyć w ziemskim raju pod panowaniem mesjańskiego Królestwa Chrystusa. Pierwszą część tej grupy stanowi »wielka rzesza« (...). Podczas Tysiącletniego Panowania dołączą do niej miliardy wskrzeszonych (...).Po upływie tysiąca lat »to, co na ziemi«, zostanie poddane końcowej próbie. Ci, którzy okażą się wierni, będą uznani za ziemskie »dzieci Boże«” (Strażnica 15.07 2012 s. 28).
„Gdy już wszyscy buntownicy zostaną unicestwieni, ludzie prawi, którzy przejdą ostateczną próbę lojalności, staną przed Jehową. Uzna On ich wówczas za swych synów i córki” (Strażnica Nr 20, 2000 s. 19).
W związku z tym, że Świadkowie Jehowy z klasy drugich owiec nie są dziś „dziećmi Boga” i „synami Bożymi” wielu ludzi pyta, dlaczego oni nazywają Boga Ojcem? Z drugiej strony nie odmawiają oni modlitwy Ojcze nasz:
„Podając następnie modlitwę wzorcową, zwaną »Ojcze nasz«, Jezus nie polecił: »Macie odmawiaćtęmodlitwę«” (Przebudźcie się! Nr 11, 2008 s. 18).
„Czy Jezus chciał, byśmy za każdym razem, gdy zwracamy się do Boga, powtarzali tę modlitwę dosłownie, jak to robi wielu wyznawców chrześcijaństwa? Nie. Zanim ją podał, powiedział: »Modląc się, nie powtarzajcie wciąż tego samego« (Mat. 6:7)” (Strażnica 15.06 2015 s. 20).
„Drugie owce” nie należą do klasy „oblubienicy” Chrystusa
Tylko klasa pomazańców uważana jest za klasę „oblubienicy” Chrystusa:
„Przedstawione tu dowody wyraźnie wskazują, że »wielka rzesza« wyobraża wszystkich tych, którzy nie należą do niebiańskiej klasy »oblubienicy« (składającej się ze 144 000 opieczętowanych)” (Wnikliwe poznawanie Pism 2006 t. 1, s. 1044).
Klasa pomazańców zawiadująca „całym mieniem”
Klasa pomazańców od 1919 roku zawiadywała „całym mieniem”, przede wszystkim majątkiem Towarzystwa Strażnica, a także zaliczoną do tego mienia „wielką rzeszą”, czyli klasą drugich owiec:
„Jezus ustanowił wiernego i roztropnego niewolnika nad ‛członkami swojej czeladzi’ – czyli poszczególnymi osobami należącymi do klasy owego niewolnika – »aby im dawał pokarm we właściwym czasie«. Ponadto ustanowił go »nad całym swoim mieniem« (Mat. 24:45-47). W zakres tego mienia wchodzi rosnąca »wielka rzesza« »drugich owiec« (Obj. 7:9; Jana 10:16)” (Strażnica 15.02 2009 s. 24).
„Ponadto Jezus Chrystus ustanowił niewolnika wiernego i roztropnego »nad całym swoim mieniem« – nad wszystkimi ziemskimi sprawami Królestwa (Mat. 24:47). Do tego mienia zaliczają się obiekty Biura Głównego Świadków Jehowy, a także biura oddziałów, Sale Zgromadzeń i Sale Królestwa na całym świecie. Obejmuje ono również dzieło głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów. Któż powierzyłby swój majątek komuś, komu by nie ufał?” (Strażnica 15.02 2009 s. 26).
W roku 2013 zmieniono tę naukę, ale nie napisano, kto zawiaduje teraz majątkiem Towarzystwa Strażnica, choć możemy się tego domyślać:
„W przeszłości nasze publikacje podawały następujące wyjaśnienie (...) W roku 1919 Jezus ustanowił wiernego niewolnika »nad całym swoim mieniem« – nad wszystkimi ziemskimi sprawami Królestwa. Jednakże dalsza głęboka analiza połączona z modlitwą skłania do wniosku, że musimy zweryfikować swoje zrozumienie słów Jezusa o niewolniku wiernym i roztropnym (Prz. 4:18)” (Strażnica 15.07 2013 s. 20-21).
„Obecnie do jego mienia zalicza się Królestwo Mesjańskie, które należy do niego od roku 1914 i które będzie dzielił ze swymi namaszczonymi naśladowcami (Obj. 11:15). (...) Z radością powierzy mu kolejne zadanie – ustanowi go nad całym swoim mieniem. Poszczególne osoby tworzące wiernego niewolnika dostąpią tego, gdy otrzymają nagrodę niebiańską, obejmując władzę u boku Chrystusa” (Strażnica 15.07 2013 s. 24-25).
Ciało Kierownicze stwierdziło, że tylko ono jest niewolnikiem
W roku 2013 Ciało Kierownicze ogłosiło, że tylko ono jest „niewolnikiem wiernym i roztropnym” (Mt 24:45), a nie, jak dotychczas, cały „ostatek” pomazańców, czyli „klasa niewolnika” (kilkanaście tysięcy osób).
Ponieważ jest ono nieliczne (ostatnio od 8 do 11 osób), nie wypadało aby nazywano je „klasą pomazańców” lub „klasą niewolnika”. Dlatego podano, że „niewolnika” stanowi „nieliczna grupa namaszczonych braci”:
„Tak więc podczas obecności Chrystusa tylko nieliczna grupa namaszczonych braci – »zarządca wierny i roztropny« – jest bezpośrednio zaangażowana w przygotowywanie i udostępnianie pokarmu duchowego (Łuk. 12:42). Przez cały okres dni ostatnich pomazańcy wchodzący w skład tego wiernego niewolnika razem usługują w Biurze Głównym. Ci namaszczeni bracia tworzą dzisiaj Ciało Kierownicze Świadków Jehowy” (Zorganizowani do spełniania woli Jehowy 2020 s. 19).
Od tej pory wszyscy pozostali pomazańcy stali się niższą ‘kastą’ i nie nazywa się ich „klasą pomazańców” lub „klasą niewolnika”.
Z tego wynika, że Ciało Kierownicze wybiło się ponad dawną klasę pomazańców, zawłaszczając też tytuł „niewolnika wiernego”.
Wcześniej przez długie lata było ono tylko rzecznikiem (lub przedstawicielem) całej klasy pomazańców. Oto przykładowe teksty z lat 1984-2011:
„W biurze głównym Świadków Jehowy w nowojorskim Brooklynie działa złożone ze starszych chrześcijan pochodzących z różnych stron świata ciało kierownicze, które sprawuje nadzór nad ogólnoziemską działalnością ludu Bożego. To ciało kierownicze składa się z członków »niewolnika wiernego i rozumnego«. Jest rzecznikiem tego wiernego »niewolnika«.” (Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi 1984, 1990 s. 195).
„Teokratycznego zamianowania dokonuje Jehowa za pośrednictwem swego Syna i widzialnego, ziemskiego kanału łączności, którym jest »niewolnik wierny i roztropny« oraz jego Ciało Kierownicze (Mateusza 24:45-47). Cały proces zalecania i mianowania przebiega pod kierownictwem ducha świętego” (Strażnica Nr 2, 2001 s. 16).
„Brat Lett zachęcił słuchaczy do zanoszenia modlitw, by Ciało Kierownicze jako przedstawiciel klasy niewolnika dalej okazywało się nie tylko wierne, ale również mądre, roztropne” (Strażnica 15.08 2011 s. 18).
Oczywiście nikt z klasy drugich owiec nie może być członkiem Ciała Kierowniczego, chyba że zmieni swoje powołanie z ziemskiego na niebiańskie.
Tak stało się w przypadku kilku pomocników Ciała Kierowniczego z „klasy ziemskiej”, którzy zostali powołani do tego ekskluzywnego gremium. O tym piszemy poniżej.
Inne „klasy” wymieniane dla nazwania pomazańców i „drugich owiec”?
Omawiając nazwy nadawane „klasie pomazańców” pomijamy te, które już wymienialiśmy wcześniej w obu częściach artykułu.
Były to następujące „klasy”:
wybranych
wybranego sługi
Boża
niebiańska
niewolnika
pomazana
Królestwa
oblubienicy
kapłanów
obserwatora
ludzi namaszczonych duchem Jehowy
świadków Jehowy
Oto kolejne „klasy” pomazańców, przy każdej przytaczamy jeden cytat z publikacji Towarzystwa Strażnica:
Namaszczonych – „Ta klasa namaszczonych chrześcijan pilnie wykonuje dzieło zachęcania ludzi do naprawienia swych stosunków z Bogiem” (Strażnica Nr 24, 2007 s. 28).
Duchowych Izraelitów – „Członkowie tej ograniczonej liczebnie klasy duchowych Izraelitów – w przeciwieństwie do niezliczonej »wielkiej rzeszy« – mają na sobie wypisane imię Jezusa oraz imię jego Ojca” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 5 s. 4).
Duchowa – „Na ziemi jest jeszcze tylko nieliczny ostatek tej zachowującej nienaganność klasy duchowej” (Strażnica Nr 7, 1963 s. 2).
„Sługi” Bożego – „(...) ziemskie sprawy Królestwa są powierzone »niewolnikowi wiernemu i rozumnemu«, klasie »sługi« Bożego, złożonej z pozostających jeszcze na ziemi duchowych braci Chrystusa” (Strażnica Rok XCII [1971] Nr 5 s. 4).
Zarządcy – „Jakie większe obowiązki powierzono klasie zarządcy w roku 1919?” (Strażnica Nr 6, 1990 s. 20).
Por. „(...) powołał klasę »wiernego zarządcy«” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 9 s. 18).
Wiernego szafarza – „Ciekawe, że w równoległym sprawozdaniu niewolnik ten został nazwany »szafarzem« (odczytaj Łukasza 12:42-44). Większość żyjących dziś wiernych chrześcijan nie należy do klasy tego wiernego szafarza” (Strażnica 15.12 2012 s. 9).
Stróża – „Izajasz wraz ze swymi dziećmi cieszył się uznaniem Jehowy. Dlatego całkiem słusznie wyobrażał dzisiejszą klasę »stróża«, ostatek Izraelitów duchowych, którym przypada w udziale dziedzictwo niebiańskie” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 1 s. 7).
Strażnika – „Dzisiejsza klasa strażnika – ostatek pomazańców – oraz jej towarzysze nigdy nie powinni się powstrzymywać od głoszenia dobrej nowiny o Królestwie” (Strażnica Nr 15, 2007 s. 9).
Świątyni – „(...) w myśl tego proroctwa jedno staje się jasne: klasa świątyni Jehowy razem z wielką rzeszą tych, którzy razem z nią wielbią Boga...” (Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 4 s. 6).
Por. „To właśnie tej klasie ‛świętej świątyni’” (Strażnica Nr 7, 2007 s. 24).
Panien – „Wkrótce po tym kongresie, to jest 1 października 1919 roku, ukazał się pierwszy numer Złotego Wieku. Lojalna klasa »panien«, wyposażona w to czasopismo oraz inną literaturę wydawaną przez Towarzystwo Strażnica, kontynuowała swoją misję szerzenia światła po całym świecie” (Strażnica Rok CVI [1985] Nr 15 s. 16).
Jeremiasza – „Klasa Jeremiasza, podobnie jak ten starożytny prorok, otrzymała zadanie od Władcy wszechświata. Dlatego ma pełne prawo obwieszczać po całym świecie wyroki Jehowy” (Strażnica 15.03 2011 s. 30).
Eliasza – „W myśl tego proroctwa zanim Jehowa zniszczy obecny niegodziwy świat, nowożytna klasa Eliasza, wspierana przez miliony chrześcijan mających nadzieję ziemską, z entuzjazmem zajmuje się przywracaniem czystego wielbienia” (Strażnica Nr 9, 2002 s. 22).
Elizeusza – „W roku 1942 nastąpiła zmiana (...) tym samym dobiegło kresu dzieło Eliaszowe. (...) Kiedy teraz klasa Elizeusza energicznie podjęła »płaszcz Eliasza« (...) nastał czas nieznanego dotąd w takich rozmiarach wzrostu. Lata, jakie upłynęły od roku 1942, świadczą wymownie o wspaniałych czynach namaszczonej duchem klasy Elizeusza, której towarzyszy coraz liczniejsza »wielka rzesza«.” (Strażnica Nr 22, 1968 s. 6).
Jana – „Natomiast namaszczeni duchem wierni bracia Chrystusa – nowożytna klasa Jana – dostrzegają ten znak, jak gdyby to była błyskawica, i pojmują jego prawdziwe znaczenie” (Strażnica 15.02 2008 s. 24).
Pisano też na przykład o „klasach” Rut, Estery i Noemi (patrz Strażnica Rok CI [1980] Nr 20 s. 1; Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 22 s. 13) oraz o „klasie” Izajasza i Ezechiela (patrz Strażnica Nr 7, 1991 s. 23; Strażnica Nr 23, 2003 s. 29). Była też „klasa wielkiego kapłana”: „póki urząd klasy wielkiego kapłana, będącej jeszcze na ziemi, nie będzie skończony” (Bogactwo 1936 s. 111).
Nie są to zapewne wszystkie określenia dotyczące „klasy pomazańców”. Trudno to dokładnie prześledzić, bo angielskie terminy class i classes występują w samych Strażnicach ponad 5900 razy (!), a przy tym publikujemy dane tylko od roku 1950. A w tym czasie wydawano jeszcze książki, broszury i inne czasopisma oraz całą literaturę Towarzystwa Strażnica z lat 1879-1949. W tych publikacjach owe „klasy” występują tysiące razy.
Wspomnijmy jeszcze inne określenia związane z „klasami”. Jedno dotyczące tak zwanej „drugiej klasy niebiańskiej” (nauka do 1935 r.) oraz kolejne dla „drugich owiec”:
Drugorzędna niebiańska – „W swoim przemówieniu brat Rutherford wyjaśnił, kim jest »lud wielki« (Biblia gdańska), czyli »wielka rzesza«, z Księgi Objawienia 7:9. Wcześniej uważano, że chodzi o drugorzędną klasę niebiańską, składającą się z osób mniej wiernych Bogu” (Strażnica styczeń 2021 s. 14).
Milionów – „Czy jest właściwem dla tych obchodzić Pamiątkę, którzy spodziewają się być w klasie milionów? (...)Wobec tego, że »miljony« klasa nie jest spłodzona z ducha świętego, dla nich byłoby rzeczą niewłaściwą brać udział w obchodzeniu Pamiątki” (Strażnica 01.08 1926 s. 238-239 [ang. 01.05 1926 s. 143]). Patrz też ang. Strażnica 01.03 1938 s. 80.
Jonadaba – „1934 ... Klasa Jonadaba zachęcona do głoszenia” (Strażnica 15.02 2010 s. 16).
Ziemska – „Jehowa zachęca członków klasy ziemskiej, by nadzieję na życie w rajskich warunkach uczynili elementem swej wiary w Niego” (Strażnica Nr 20, 2000 s. 19-20).
Przychodnie – „Ponieważ w takim mieście szukały schronienia właściwie dwie klasy – »Izraelici« i »przychodnie«, czyli członkowie niebiańskiej klasy Królestwa i członkowie klasy ziemskiej” (Strażnica Nr 20, 1968 s. 6).
Przybysze – „Osoby mające ostoję u Boga Najwyższego bywają przedstawiane jako przybysze, którzy w obecnym systemie rzeczy mieszkają jakby w namiotach, poza granicami miasta (1 Piotra 2:11; Hebr. 11:8-10). Toteż do tej klasy ludzi odnosi się Boska obietnica...” (Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 7 s. 10).
Więźniowie – „Jako owce Jehowy ostatek znajduje ochronę w jego organizacji, symbolicznie przedstawionej przez »wysokie góry« (Ezechiela 34:14). Pan chroni ich od niebezpieczeństwa. Członkowie »wielkiej kompanii« czyli »klasy więźniów« są rozproszeni w różnych organizacjach religijnych i muszą otrzymać sposobność usłyszenia prawdy” (Nowy Dzień 15.04 1937 s. 213).
Patrz też Strażnica 15.04 1937 s. 116 [ang. 15.02 1937 s. 52] – „Jehowa zaczął uwalniać klasę swych więźniów”.
Towarzystwo Strażnica od wielu lat dzieli też całe społeczeństwo na dwie klasy – kozły i owce. Do 1 października 1995 roku nauczało ono nawet, że podział na te dwie klasy nastąpił w roku 1914. Jednak 15 października ogłoszono, że to dzielenie nastąpi dopiero podczas „wielkiego ucisku” (patrz Strażnica Nr 20, 1995 s. 19). Oto te dwie klasy:
Klasa kozłów
„Jeden z tych łotrów lżył Pana. Być może, iż ten reprezentował klasę kozłów” (Strażnica 15.11 1923 s. 345 [ang. 15.10 1923 s. 313]).
„(…) owe symboliczne owce nie zostaną podczas Har-Magedonu odcięte razem z klasą »kozłów«” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 11 s. 19).
Klasa owiec
„Mnóstwo bydła przedstawia bogactwo organizacji Bożej. Bóg stworzył bydło, zwierzynę i płazy i dał człowiekowi panowanie nad niemi; dlatego wyraz »bydło« Jeruzalemu wygląda przenośnie przedstawiać tych, którzy są ostatecznie przyprowadzeni do organizacji Bożej na ziemi i którzy znajdują się pod kierownictwem »Pomazańca«, jak naprzykład określona przez Jezusa Chrystusa klasa »owiec« (Ew. Mateusza 25:31-40)” (Strażnica 15.10 1933 s. 308).
„Na szczęście w tych końcowych dniach klasa »owiec« okazuje się liczna. Na arenie światowej pojawiła się wielomilionowa rzesza…” (Strażnica Nr 15, 1991 s. 11).
W części trzeciej kontynuujemy i kończymy nasz temat.