H. B. Rice i B. W. Keith – początkowi współpracownicy C. T. Russella i pierwsi porzucający go
H. B. Rice i B. W. Keith – początkowi współpracownicy C. T. Russella i pierwsi porzucający go
Na początku informujemy, że artykuł nasz składa się z następujących rozdziałów:
H. B. Rice – pierwszy współpracownik, który porzucił C. T. Russella
B. W. Keith – według C. T. Russella odkrywca niewidzialnego powrotu Chrystusa
Nie nazywamy tych współpracowników „pierwszymi”, ale „początkowymi”. Do „pierwszych” należy zaliczyć tych, z którymi prezes Towarzystwa Strażnica współpracował zanim rozpoczął wydawać czasopismo Strażnica (1879). Tu omawiamy okres czasu od roku 1879.
Innych wczesnych współpracowników C. T. Russella (1852-1916) opisaliśmy w następujących artykułach:
A. D. Jones i J. H. Paton – początkowi współpracownicy C. T. Russella i pierwsi porzucający go.
W. I. Mann i J. C. Sunderlin – początkowi współpracownicy C. T. Russella i pierwsi porzucający go
Natomiast o jego współpracownicy Lizzie A. Allen pisaliśmy w tekście pt. Dwie mniej znane kobiety na prominentnych stanowiskach w Strażnicy.
Wszyscy oni rozstali się z Russellem, a większość z nich zrobiła to już w pierwszej połowie lat 80. XIX wieku.
H. B. Rice – pierwszy współpracownik, który porzucił C. T. Russella
Russell w maju 1879 rozstał się ze swoim współpracownikiem adwentystą Nelsonem H. Barbourem (1824-1905), wydawcą czasopisma Zwiastun Poranka. Spowodowały to pogłębiające się różnice doktrynalne między nimi.
Od lipca 1879 roku zaczął wydawać własne czasopismo Strażnica Syjońska. Przyłączyło się do niego kilku współpracowników, w większości ze środowiska Barboura:
„Russell był zarówno wydawcą, jak i redaktorem, a początkowo na liście współpracowników widniało jeszcze pięć innych osób” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 48 – w ang. contributors).
Oto te osoby:
REGULAR CONTRIBUTORS
J. H. Paton ...
W. I. Mann ...
B. W. Keith ...
H. B. Rice ...
A. D. Jones ... (ang. Strażnica lipiec 1879 s. 3, reprint).
Wszyscy oni, jak wspomnieliśmy, z czasem rozstali się z Russellem.
Pierwszy odszedł Hugh B. Rice (1845-1905), który nie pojawił się już w stopce redakcyjnej Strażnicy z maja 1880 roku (po raz ostatni wymieniony był jako współpracownik w kwietniu).
W jego miejsce została powołana Lizzie Allen (ang. Strażnica maj 1880 roku, strona redakcyjna). Jej inicjały (L. A. A.) pojawiały się pod artykułami wcześniej, już od lutego 1880 roku. Po raz ostatni przywołana została w ang. Strażnicy z lipca-sierpnia 1881 roku. To był ostatni numer Strażnicy, w którym wymieniano stałych współpracowników Russella. Zbiegło się to z czasem, gdy opuścili go inni współpracownicy. Pozostał tymczasowo tylko W. I. Mann (był wiceprezesem Towarzystwa Strażnica od roku 1884, ale w 1892 odszedł też od Russella).
Rice wspomniany został w Strażnicy jeszcze w lipcu 1880 roku, ale później ślad po nim zaginął. Russell tak o nim napisał:
„Brat H. B. Rice pisze, że z powodu chwilowej utraty pracy i choroby w rodzinie był ostatnio dość zajęty, ale nie stracił zainteresowania Strażnicą (...) Mówi, że znajduje czas na głoszenie radosnej nowiny, a ostatnio wygłosił serię jedenastu wykładów w Stockton w Kalifornii. Ponownie uzyskał pracę w San Francisco i przeniósł się tam” (ang. Strażnica lipiec 1880 s. 121 [reprint]).
W jaki sposób znalazł się on wśród współpracowników Russella?
Nazwisko Rice pojawia się po raz pierwszy w styczniu 1879 roku w liście do czasopisma Zwiastun Poranka (s. 24). Russell w tym czasie był jego współredaktorem (wraz z Barbourem i Patonem) i zapewne wtedy poznał Rice’a. Pastor po zakończeniu współpracy z Barbourem ‘zabrał go ze sobą’ do Strażnicy.
Rice w roku 1879 zaprzestał publikowania swojego czasopisma pt. The Last Trump (wydał tylko 3 numery na początku roku 1879) i przekazał Russellowi listę subskrybentów. To pozwoliło pastorowi już na początku wydać 6000 egzemplarzy czasopisma Strażnica Syjońska:
„Odnośnie The Last Trump
Brat H. B. Rice, redaktor i wydawca The Last Trump, został zmuszony przez okoliczności niezależne od jego woli do zawieszenia jego działalności. Wiedząc, że taki bieg okoliczności był prawdopodobny, dwa miesiące temu zaproponowaliśmy bratu Rice, że moglibyśmy dostarczać Strażnicę do jego prenumeratorów w miejsce The Last Trump, ze względu na możliwość zamknięcia ich prenumerat, i zaprosiliśmy go do przemawiania do jego dawnych prenumeratorów, oraz innych z ciała Chrystusowego, poprzez Strażnicę Syjonu. On zaakceptował obie propozycje, przesłał listę prenumeratorów, i w otwartym liście do nich napisał »Będę starał się wnosić coś do Strażnicy każdego miesiąca« itd. Ponieważ jesteśmy bardzo obciążeni, opublikowaliśmy ten list jako suplement, i wysłaliśmy go tylko do prenumeratorów The Last Trump” (ang. Strażnica lipiec 1879 s. 3 [reprint]).
J. Skorupiński (1924-1997), znawca historii ruchu badackiego i poprzedzającego go ruchu adwentowego, tak pisał o Rice w swoim opracowaniu pt. Od Brata Millera do Brata Russella. Okres od 1818-1874 roku:
„[Storrs] Prawdopodobnie przyjął myśl, że Pan powróci w 1870 r. Brat H. B. Rice, który publikował czasopismo »The Last Trump« (Trąba Ostateczna), też spodziewał się powrotu Pana na ten sam 1870 r. Inni adwentyści, pod przewodnictwem N. H. Barboura z Rochester (N. J.) oczekiwali Pana na lata 1873/74” (Świt Królestwa Bożego i Wtórej Obecności Jezusa Chrystusa Nr 1, 1987 s. 37).
„Nastał rok 1879, obfity w różne wydarzenia. Brat Russell ożenił się z Marią Frances Ackley. Wydał w lipcu pierwszy tom czasopisma »Zions Watch Tower and Herald of Christ Presence« (Strażnica Syońska i Zwiastun Obecności Chrystusa). W tym czasie przestało wychodzić czasopismo brata H. B. Rice z Kalifornii pt. »The Last Trump« (Trąba Ostateczna). Rice wszedł do składu redakcyjnego i zgodził się dać bratu Russellowi swoją listę prenumeratorów oraz współdziałać z nim (Watch Tower lipiec 1879 r., str. 3). Obiecał napisać jeden artykuł miesięcznie do Strażnicy, lecz niewiele napisał. W Strażnicy z marca 1880 r. jest artykuł napisany przez niego odnośnie zaludnienia ziemi od samego początku historii człowieka. W lipcowym numerze 1880 r. zamieszczony jest list od niego, w którym informuje, że miał pewne osobiste problemy, ale zarazem potwierdza, że nadal wierzy w Okup, że zainteresowany jest tą nową publikacją (Strażnicą) i że miał przywilej dać jedenaście konferencji w Stocktonie (Kalifornia). Podaje, że wyprowadził się do San Francisco, gdzie znalazł pracę. W Strażnicy lipiec–sierpień, 1881 r. jego nazwisko nie jest już podane w składzie regularnych współpracowników redakcji czasopisma. Żaden powód nie został podany.
Przypominam, że brat H. B. Rice oczekiwał powrotu Pana na rok 1870, tak jak brat Jerzy Storss i doktor Joseph Seiss. Jest możliwe, że jego czasopismo »The Last Trump« przestało wychodzić z powodu zawodu jakiego doznali jego czytelnicy” (Świt Królestwa Bożego i Wtórej Obecności Jezusa Chrystusa Nr 3, 1987 s. 37-38).
A co Towarzystwo Strażnica napisało o Rice?
Otóż zataiło, że oczekiwał on na widzialny powrót Chrystusa w roku 1870 i poinformowało, iż w jego czasopiśmie „obwoływano niewidzialny powrót na czas po roku
Oto słowa Towarzystwa Strażnica:
„Słyszano jeszcze inne głosy; lecz te zaczęły ogłaszać bliski niewidzialny powrót Mesjasza. Przewodnictwo nad jedną z tych grup sprawował Storrs z Brooklynu, Nowy Jork. On i jego towarzysze zaczęli wydawać po roku 1870 czasopisma, zatytułowane The Bible Examiner /Badacz Biblii/, w którym przedstawili swój pogląd, że powrót Chrystusa będzie niewidzialny. Inna grupa pod przewodnictwem H. B. Rice’a z Oakland w Kalifornii, publikowała czasopismo pod tytułem The Last Trump /Trąba Ostateczna/, w którym obwoływano niewidzialny powrót na czas po roku 1870. Zwróćmy uwagę na trzecią grupę, tym razem na tych spośród rozczarowanych »Second Adventists« /adwentystów/ którzy porzucili ten ruch, ponieważ Pan nie powrócił w roku 1873, jak to ci adwentyści przepowiadali. Tą grupą kierował N. H. Barbour. Ich działalność zaczęła się w Rochester, Nowy Jork. Przeprowadzano służbę kaznodziejską, posyłając mówców do tych wszystkich kościołów, które otworzyły im swe podwoje. Wydawano również miesięcznik zatytułowany The Herald of the Morning /Zwiastun Poranka/. Jedna z tych grup weszła w posiadanie tłumaczenia »Nowego Testamentu« B. Wilsona, Diaglott, i przekonała się, że w Mateusza 24:27, 37, 39,słowo, które w Biblii Króla Jakuba /podobnie, jak w Biblii Gdańskiej/ zostało oddane przez przyjście, tam zostało przetłumaczone na obecność. To dostarczyło tej grupie klucza do ujmowania się za niewidzialną obecnością Chrystusa i ona utrzymywała, że ten czas rozpoczął się jesienią roku 1874.*
Pojawia się jednak jeszcze czwarty głos zwiastujący niewidzialną obecność Chrystusa: grupa szczerych badaczy Biblii w Pittsburgu, Pensylwania, USA, ze swym przewodniczącym C. T. Russellem.
* »Zion’s Watch Tower« /»Strażnica Syjonu«/, wydanie nadzwyczajne z dnia 25 kwietnia 1894 r., str. 97-99 (»Harvest Siftings« /Przesiewanie plonu/); (Watch Tower), październik/listopad 1881 r., str.
Czy w Strażnicy zamieszczone są jakieś artykuły autorstwa Rice’a? Obiecywał w roku 1879, że co miesiąc będzie je nadsyłał.
Prawdopodobnie podesłał tylko jeden krótki tekst pt. DENSITY OF POPULATION (Gęstość zaludnienia) (patrz ang. Strażnica marzec 1880 s. 86 [reprint]).
Russell tak go zapowiedział: „Właśnie otrzymaliśmy artykuł o podobnej wadze do powyższego, od brata Rice, wraz z którym przesyła nam następujące statystyki wycięte z gazety kalifornijskiej, które są zarówno ciekawe, jak i interesujące” (jw. 86).
Drugim tekstem dla Strażnicy może być jego list, który Russell zrelacjonował, co cytowaliśmy powyżej (patrz ang. Strażnica lipiec 1880 s. 121 [reprint]).
Kilka epizodów związanych z Rice’em opisuje na swoim blogu jeden z historyków (Jerome), będący Świadkiem Jehowy. Poniżej przytaczamy najważniejsze z nich. Zauważyć można, że Rice prawie przez całe życie miał problemy finansowe spowodowane między innymi z posiadaniem siedmiorga dzieci, na których utrzymanie nie był w stanie zarobić. Stale narzekał i szukał ludzi, którzy zechcą mu pomóc finansowo lub zatrudnią go jako opłacanego kaznodzieję:
„Hugh Brown Rice chciał być ewangelistą [wyznania] Age to Come (Przyszłego Wieku), związanym z pismem The Restitution, ale w miarę jak przedsięwzięcia biznesowe kończyły się niepowodzeniem, a jego rodzina się powiększała, presja finansowa wciąż mu przeszkadzała. W końcu znalazł »odpowiednią pracę« i pod koniec życia był już całkiem bezpieczny finansowo”.
https://jeromehistory.blogspot.com/2022/09/john-patons-diary-1900.html
„Hugh Brown Rice urodził się w Eden Ridge w stanie Tennessee w 1845 r. Ożenił się z Sarą Gideon Edwards w 1872 r. i w ciągu 12 lat mieli siedmioro dzieci. (...) Minęło kilka lat i Rice pojawia się ponownie na łamach The Restitution w 1885 roku. Z jego komentarzy wynika, że jeśli chodzi o problemy finansowe, niewiele się zmieniło. W The Restitution z 21 stycznia 1885 roku pisze z San Jose w Kalifornii, że obecnie zajmuje się handlem nieruchomościami, ale chce głosić i »poświęcić tej sprawie więcej czasu i uwagi niż przez kilka lat«. Istnieje jednak problem: »Jestem bardzo ubogi w dobra doczesne, a na utrzymaniu mam żonę i czwórkę dzieci«. Prosi o »pomocną dłoń« – co można zinterpretować jako przeprowadzkę tam, aby głosić, lub o pomoc finansową, aby mógł dalej to robić.
Kilka lat później pojawia się ponownie, tym razem z Oleander w Kalifornii, i wskazuje, że niepokoją go kłopoty finansowe. W The Restitution z 21 września 1887 roku opisuje siebie jako »ubogiego w dobra tego świata i … zapracowanego przez powiązania biznesowe nawiązane w celu utrzymania mojej rodziny«. Niewiele się zmieniło poza tym, że obecnie trzeba nakarmić pięcioro dzieci, które Rice w osobliwy sposób określił jako »wszystkie młode i nieproduktywne w zaspokajaniu potrzeb materialnych«. Rice prowadzi obecnie »mały wiejski sklepik, ale jestem częściowo zadłużony za budynek i towar«. Ale to dobra lokalizacja – może ktoś mógłby nawiązać z nim współpracę, a może go wykupić? (...) Ostatnia wzmianka o H. B. Rice, którą autorowi udało się znaleźć w The Restitution, pojawiła się miesiąc lub dwa później w numerze z 10 kwietnia 1889. (...) nazwisko H. B. Rice pojawia się w Los Angeles Herald z 25 maja 1890 roku. Rice zajmuje się organizacją wycieczek. (...) To w końcu, jak się wydaje, udało mu się. Do swojej śmierci w 1905 roku prowadził własne biuro podróży”.
https://jeromehistory.blogspot.com/2019/05/h-b-rice-impecunious-man.html
Nagrobek Hugh B. Rice (1845-1905):
https://jeromehistory.blogspot.com/2020/04/find-grave.html
Można zatem przypuszczać, że współpraca Rice’a z Russellem mogła mieć podłoże roszczeniowe. Ponieważ pastor nie zajmował się działalnością charytatywną, a on oczekiwał pomocy, więc może to było powodem rozstania się tych ‘ewangelizatorów’.
Szerzej życie Rice’a omówione zostało w książce pt. A Separate Identity: Organizational Identity Among Readers of Zion's Watch Tower: 1870-1887, B. W. Schulz i R. M. de Vienne, Fluttering Wings Press, Morrisville, USA 2014, s. 319-322, 331-332.
Patrz też encyklopedia francuska hasło Hugh Rice:
https://web.archive.org/web/20210623213352/https://tj-encyclopedie.org/Hugh_Rice
Warto zaznaczyć, że H. B. Rice’a nie należy mylić z innym V. C. Rice, kolporterem Russella, późniejszym jego współpracownikiem:
„[Richard H. Barber wspominał:] W roku 1906 sprzedałem dom wraz ze sklepem, a w 1907 roku wstąpiłem do służby kolporterskiej, czyli pionierskiej, którą pełniłem wraz z niemłodym już, doświadczonym pionierem Wincentym C. Ricem [ang. Vincent C. Rice]” (Strażnica Nr 7, 1968 s. 12).
B. W. Keith – według C. T. Russella odkrywca niewidzialnego powrotu Chrystusa
Powyżej w spisie współpracowników Russella widnieje Benjamin Wallace Keith (1835-1916) (patrz ang. Strażnica lipiec 1879 s. 3, reprint).
Russell był wdzięczny Keithowi przede wszystkim za odkrycie niewidzialnej obecności Chrystusa. Prawdopodobnie on sam tego nie odkrył, ale przeczytał to w innych opracowaniach i zawiadomił o tym Barboura. Ten zaś po licznych zawodach lat 1873-1875, gdy oczekiwał z innymi widzialnego powrotu Jezusa, rozpowszechnił ten nowy pogląd w swoim czasopiśmie (Zwiastun Poranka). Gdy Russell rozstał się w Barbourem, Keith przystał do grupy pastora.
Russell wyraził wdzięczność Keithowi, który „został użyty przez Pana”:
„Właśnie w tym czasie br. Keith (jeden z naszych współpracowników) został użyty przez Pana, aby rzucić inny promień światła na ten temat, który wprowadził porządek w istniejącym dotychczas zamieszaniu i sprawił, że całe dawne »światło« świeciło dziesięciokrotnie większą jasnością. Brat K. uważnie czytał rozdział 24 Mateusza, używając »Emphatic Diaglott«, (...); gdy doszedł do wersetów 37 i 39, był bardzo zaskoczony stwierdzeniem, że czyta się je w następujący sposób: »Albowiem jak za dni Noego, taka będzie obecność Syna Człowieczego. (...) taka będzie obecność Syna Człowieczego«” (ang. Strażnica luty 1881 s. 3 [s. 188, reprint]).
Natomiast sam Keith mógł mieć wcześniejszych nauczycieli w kwestii „obecności” Chrystusa. W historycznej książce o początkach nauki Barboura autorzy sugerują, że on sam nie był wynalazcą tej nauki, lecz zapewne zapoznał się z publikacją z roku 1873 autorstwa Richarda Shimealla pt. The Second Coming of Christ i w niej znalazł ten pogląd. Shimeall pisał, że wierzy w widzialny powrót Pana, choć przez pewien czas opowiadał się za niewidzialną paruzją (patrz Nelson Barbour:The Millennium’s Forgotten Prophet; A Preliminary Biography Bruce W. Schulz,Rachael de Vienne, Fluttering Wings Press2009, rozdz. Regrouping, przypis 36).
Autorzy tego dzieła podają też, że Keith nie pozostawił po sobie żadnej publikacji (ani listu do Barboura) ukazującej jego dociekania, a jedynie zreferował je po części Russell w roku 1881 (patrz ang. Strażnica luty 1881 s. 3 [s. 188, reprint]), co przytoczyliśmy powyżej. Nikt nie podał też dokładnej daty, kiedy Keith dokonał swego odkrycia.
Wspomniany Nowy Testament pt. Emphatic Diaglott wydany został w roku 1864, więc oddanie w nim słowa „przyjście” jako „obecność” (domyślnie niewidzialna) pojawiło się około 10 lat przed rokiem 1874 (Barbour nauczał o niewidzialnym powrocie Chrystusa od połowy 1875 r.).
Także Towarzystwo Strażnica po 110 latach, bo w roku 1993, wspomniało o tym, że Keith nauczył swoich współpracowników, w tym Barboura i Russella, o niewidzialnej „obecności” Chrystusa:
„Ani Barbour, ani Russell nie byli pierwszymi, którzy głosili, że powrót Pana oznacza jego niewidzialną obecność. Znacznie wcześniej Isaac Newton (1642-1727) napisał, że Chrystus powróci i będzie panował »niewidzialnie dla śmiertelnych«. W roku 1856 Joseph Seiss, kaznodzieja luterański z Filadelfii w stanie Pensylwania, pisał o dwóch fazach drugiego przyjścia: najpierw miała nastąpić niewidzialna parousía, czyli obecność, a po niej widzialna manifestacja. Potem w roku 1864 Benjamin Wilson wydał przekład międzywierszowy Emphatic Diaglott, w którym słowo parousía przetłumaczył na »obecność«, a nie na »przyjście«. Na ten szczegół zwrócił uwagę Barboura i jego towarzyszy współpracujący z nim B. W. Keith” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 [ang. 1993] s. 46).
Co wynika z publikacji Russella na temat odejścia Keitha?
Po raz ostatni Keith przywołany został w stopce redakcyjnej w ang. Strażnicy z lipca-sierpnia 1881 roku. To był ostatni numer Strażnicy, w którym wymieniano stałych współpracowników Russella. Zbiegło się to z czasem, gdy opuścili go też inni współpracownicy. Ale to nie był koniec obecności Keitha w tym czasopiśmie.
Jeszcze w roku 1882 imię i nazwisko Benjamin W. Keith (lub brat Keith) pojawia się kilka razy w czasopiśmie Russella, a ostatni raz w lipcu (patrz ang. Strażnica lipiec 1882 s. 367 [reprint] – Bro. Keith sends word that he is enroute for his Michigan trip which was before interrupted: He will be with us at Pittsburgh shortly.). Natomiast jego ostatni artykuł ukazał się w kwietniu 1882 roku (patrz ang. Strażnica kwiecień 1882 s. 340-341 [reprint] – The Same Jesus).
Gdy później Russell wspominał Keitha z dawnych lat, pisał o nim anonimowo, jako o „czytelniku Heralda” (ang. Strażnica maj 1890 s. 4 – reader of the Herald).
Pastor, jak pisaliśmy, jeszcze w roku 1881 wymienił z nazwiska Keitha, jako tego, który ‘odkrył’ „obecność” Chrystusa zamiast „przyjścia” (patrz powyżej ang. Strażnica luty 1881 s. 3 [s. 188, reprint]). Ale po roku 1882 pisał o nim jako o „pewnym czytelniku Zwiastuna Poranka”:
ang. Strażnica maj 1890 s. 4;
ang. Strażnica, wydanie specjalne, 25.04 1894 s. 99;
ang. Strażnica 15.07 1906 s. 3822 [reprint];
ang. Strażnica 01.06 1916 s. 171.
Oto ta sama treść z powyższych angielskich publikacji powtórzona po polsku w roku 1917 i 1923, w której nie ma już nazwiska Keith:
„Pojęliśmy, że istota duchowa może być obecna a jednak niewidzialna dla ludzi ... Wkrótce po doznanym zawodzie w 1874 pewien czytelnik gazety Zwiastun Porankuposiadał egzemplarz Emphatic Diaglott (Wydanie Nowego Testamentu w greckim i angielskim języku) zauważył coś, co zdawało mu się dość dziwnem, a mianowicie, że w Ew. Mateusza 24:27, 37, 39 użyty jest wyraz grecki parousia, obecność, zaś w zwykłym wydaniu ten wyraz jest przetłumaczony, przyjście, zatem jest widoczne, że greckie wyrażenie jest właściwszem. To była nić, która prowadziła do właściwego wyrozumienia celu i sposobu Wtórego Przyjścia naszego Pana, a następnie do rozpatrzenia czasu, który wskazywał w Słowie Bożem na obecność Chrystusa (parousia), iż powinno już nastąpić” (Dokonana Tajemnica 1923 [ang. 1917, 1927] s. 61 [cytat w książce z ang. Strażnicy 01.06 1916 s. 170-171]; patrz też polska Strażnica grudzień 1917 s. 167).
Tak więc Russell usunął ze swej historii tego, o którym wcześniej pisał, że „został użyty przez Pana”. Keith zszedł z tego świata w tym samym czasie, co pastor. Pierwszy zmarł 5 października, a drugi 31 października 1916 roku.
Nazwisko Keith Towarzystwo Strażnica przywróciło po bardzo długim czasie, dopiero w roku 1993, we fragmencie, który cytowaliśmy (patrz Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 [ang. 1993] s. 46).
W latach 50. XX w. pominięto go, co widać w przytoczonym powyżej fragmencie (patrz Nowożytna historia świadków Jehowy 1955 cz. I, s. 8-9 [ang. Strażnica 01.01 1955 s. 6]).
Oto spis artykułów napisanych przez Keitha (B. W. K. lub B. W. Keith), zamieszczonych w Strażnicy (reprint):
wrzesień 1879 s. 27-28 – Trials
wrzesień 1879 s. 33-34 – Testified
listopad 1879 s. 50-51 – Sons of God
styczeń 1880 s. 69 – Sanctification
luty 1880 s. 76 – The Song of Moses and the Lamb. Rev. 15
kwiecień 1880 s. 90 – Stand Fast (w reprint brak podpisu B. W. K.)
czerwiec 1880 s. 107-108 – Casting Away and Receiving. Rom. 11:15
sierpień 1880 s. 127-128 – Dead With Christ
wrzesień 1880 s. 137-138 – The Sin Against the Holy Spirit
październik 1880 s. 7 (List do Russella; brak w reprint)
styczeń 1881 s. 178 – Holy Place
maj 1881 s. 222-223 – Suntelia, Therismos Parousia
styczeń/luty 1882 s. 315-316 – Son of God
marzec 1882 s. 328 – Sacrifice
kwiecień 1882 s. 340-341 – The Same Jesus
Szerzej życie Keitha omówione zostało w książce pt. A Separate Identity: Organizational Identity Among Readers of Zion's Watch Tower: 1870-1887, B. W. Schulz i R. M. de Vienne, Fluttering Wings Press, Morrisville, USA 2014, s. 191-198, 293.
W dziele tym wspomniano, że Keith sprawami powrotu Jezusa zainteresował się w roku 1867 (patrz ang. Strażnica maj 1881 s. 222-223). Później wierzył w dwufazowy powrót Chrystusa (pierwsza faza niewidzialna, druga widzialna).
Od roku 1862 do 1865 Keith brał udział w Wojnie Secesyjnej i związany był wojskowością. Był kilka razy ranny („Ze szpitala wojskowego Whitehall w Filadelfii wypisany został 18 czerwca 1865 r.”). Wtedy zakończył leczenie i żołnierską pracę, a zaczął udzielać się religijnie.
Keith, zanim zapoznał się z Barbourem, należał do kościoła metodystycznego. U Barboura „był jednym z czterech podróżujących ewangelistów regularnie wymienianych” w Zwiastunie Poranka, do którego pisał artykuły (1877-1878).
Po porzuceniu Russella „co najmniej od 1883 roku pełnił funkcję kapelana lokalnej placówki Wielkiej Armii Republiki, organizacji weteranów wojny secesyjnej” oraz „był członkiem Partii Prohibicji, która była szczególnie silna w Nowym Jorku, pełniąc funkcję delegata na jej konwencje i członka komitetu okręgowego w hrabstwie Livingston” (jw. A Separate Identity... s. 197).
W roku 1905 Keith był w kontakcie z Patonem, który w swoim czasopiśmie zamieścił list od niego podpisany Twój brat B. W. K. (The World’s Hope 01.02 1905 s. 44-45).
Patrz też encyklopedia francuska hasło Benjamin Keith:
https://web.archive.org/web/20210623201302/https://tj-encyclopedie.org/Benjamin_Keith
Widzimy, że Keith, podobnie jak Rice, nie rozwinął szerzej działalności religijnej, choć w pewien sposób związani byli obaj z wyznaniami protestanckimi. Pierwszy stał się ‘sławny’ jako odkrywca niewidzialnego powrotu Chrystusa, choć Russell zatarł z czasem jego nazwisko.
Rice natomiast żył ciągłymi marzeniami o zostaniu pastorem, ale brak pieniędzy powodował, że musiał szukać pracy zarobkowej na miejscu.
Konieczność utrzymania wielodzietnej rodziny nie pozwalała mu na jeżdżenie po kraju, by zarabiać na kazaniach lub żyć z utrzymania przez wiernych.
Na zakończenie składam podziękowanie J. Romanowskiemu i K. Kozakowi za pomoc w tworzeniu tego tekstu.