Nowa nauka Towarzystwa Strażnica o „mieniu” (Mt 24:47) niewolnika wiernego i roztropnego
Nowa nauka Towarzystwa Strażnica o „mieniu” (Mt 24:47) niewolnika wiernego i roztropnego
Na początku wymieniamy rozdziały, z których składa się nasz artykuł:
Czym jest „mienie” z Mt 24:47?
Kiedy „mienie” zostało przekazane „niewolnikowi”?
Klasa „złego niewolnika”
Każdy z tych rozdziałów składa się z kilku podrozdziałów.
Towarzystwo Strażnica w swej nowej nauce z roku 2013, o pojawiającym się dopiero w roku 1919„niewolniku” (Mt 24:45), nawiązało do wczesnej swej wykładni, gdy głoszono, że ludzie z różnych wyznań latami czekali na to, kiedy on pojawi się. Nie uczono wtedy, jak i obecnie, że ów „niewolnik” (sługa) istniał od czasów apostolskich, tylko twierdzono, że ma on dopiero zaistnieć:
„»Sługa wierny i roztropny«.
Chrystus Pan w Swojem proroctwie zapisanem w Ew. Mateusza 24:45-47, zaznaczył, że przy końcu wieku Ewangelicznego miał On być obecnym, i mieć szczególnego sługę, »którego postawi Pan nad czeladzią swoją, aby im dawał pokarm na czas słuszny«. Przez wiele lat chrześcijanie różnych denominacji wyglądali objawienia się obiecanego sługi. Niektórzy od wielu już lat poznali, a teraz wielu innych poznaje, że Pastor Russell jest tym sługą” (Strażnica styczeń 1918 s. 3 [ang. 01.11 1917 s. 6159, reprint]).
Dla przypomnienia cytujemy nową opinię Towarzystwa Strażnica, która też wskazuje, że niewolnik miał się pojawić dopiero w naszych czasach:
„Kontekst przykładu o niewolniku wiernym i roztropnym pokazuje, że zaczął się on spełniać nie w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku, lecz w obecnym czasie końca” (Strażnica 15.07 2013 s. 21).
Ale jeszcze niedawno Towarzystwo Strażnica zapewniało nas, że Piotr i Apostołowie stanowili owego zbiorowego niewolnika już w I wieku:
„Tacy pasterze jak apostołowie Piotr, Jan oraz Paweł należeli do grona, które Jezus określił mianem »niewolnika wiernego i roztropnego«.” (Strażnica Nr 9, 2006 s. 25).
W tym artykule zajmiemy się jednak „mieniem” owego sługi (niewolnika), a nie jego tożsamością (patrz artykuł pt. Nowa nauka Towarzystwa Strażnica o „niewolniku wiernym i roztropnym”).
Czym jest „mienie” z Mt 24:47?
Towarzystwo Strażnica kilka razy zmieniało swoją naukę o tym, czym jest „mienie” (Mt 24:47) przekazane „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu”. Być może powodem tych korekt było to, że założyciel tej organizacji, C. T. Russell (zm. 1916), nie określił wprost czym ono jest. Jego wypowiedź cytujemy poniżej.
Nauki dotyczące „mienia” omawiamy w osobnych podrozdziałach:
„Mienie” nieokreślone
„Mienie” jako „wszystkie ziemskie sprawy Królestwa”
„Mienie” jako „wartości duchowe na ziemi”
„Mienie” jako „wielka rzesza” „drugich owiec”
„Mienie” jako majątek Towarzystwa Strażnica
„Mienie” jako „Królestwo Mesjańskie”
W związku z tym, że organizacja Świadków Jehowy nie mogła się zdecydować, czym jest owo „mienie” i zmienia wielokrotnie swoje koncepcje, dlatego poszczególne podrozdziały wymieniają teksty z różnych okresów czasu. Nie da się uszeregować chronologicznie tych korekt.
„Mienie” nieokreślone
C. T. Russell (zm. 1916) pytany w roku 1916 o „dobra” (mienie) udzielił bardzo wymijającej odpowiedzi:
„Pytanie (1916). – Czym są one »Dobra« wzmiankowane w Ew. Mat. 24:47; o których Pan Jezus wspomina, gdy mówi: »Zaprawdę powiadam wam, że go nad wszystkimi dobrami swymi postanowi«.
Odpowiedź. – Ja myślę, że to zależy do pewnego stopnia od sądu każdej jednostki. Pan Jezus nie mówi, do jakich dóbr On to stosuje i pozostawia każdemu z ludu Bożego do zadecydowania jakiego rodzaju dobra Pan Jezus miał na myśli. Gdyby Pan Jezus wypowiedział jakie, to nie mielibyśmy wolności do robienia przypuszczeń, bo sprawa byłaby zadecydowana, a ponieważ On nam nie powiedział wyraźnie, zatem mamy sposobność robić przypuszczenia. Każdemu przysługuje prawo wypowiadać się w tej sprawie” (Co kaznodzieja Russell odpowiadał na zadawane jemu liczne pytania 1947 [ang. 1917] s. 117-118).
„Mienie” jako „wszystkie ziemskie sprawy Królestwa”
Przez wiele lat, aż do niedawna, Towarzystwo Strażnica określając „mienie” Pana podawało enigmatyczny zwrot, to znaczy „wszystkie sprawy Królestwa”:
„Od tego czasu Pan powierza temu »wiernemu i roztropnemu słudze« wszystkie Swoje dobra, t. j. wszystkie sprawy Królestwa na ziemi. Odnośnie tego sługi jest napisane: »Zaprawdę powiadam wam, że go nad wszystkiemi dobrami Swemi postanowi« (Mateusza 24:45-47)” (Rząd 1928 s. 212-213).
„Ci wierni, którzy służyli pod kierownictwem Chrystusa Jezusa, opisani są w Piśmie Św. jako klasa »wiernego i roztropnego sługi« (Mateusza 24:45-47), a tej wiernej klasie Pan powierza sprawy swego Królestwa na ziemi” (Bogactwo 1936 s. 58-59).
„Nadto ma on wiernego i roztropnego sługę, którego postanowił »zarządcą nad wszystkimi dobrami swymi (nad sprawami Królestwa), aby swemu ludowi podawać pokarm na czas słuszny« (Mat. 24:45-47)” (Strażnica Nr 19, 1950 s. 13 [ang. 01.07 1950 s. 203]).
„W obecnym czasie końca Jezus powierzył »całe swoje mienie« – wszystkie ziemskie sprawy Królestwa – »niewolnikowi wiernemu i roztropnemu« oraz reprezentującemu go Ciału Kierowniczemu, czyli grupie mężczyzn namaszczonych duchem świętym (Mat. 24:45-47)” (Strażnica 15.09 2010 s. 23).
„Mienie” jako „wartości duchowe na ziemi”
Wydaje się, że po raz pierwszy w roku 1993 pojawiło się w publikacjach Świadków Jehowy stwierdzenie mówiące o tym, że „mienie” to „wartości duchowe na ziemi”:
„Czym wobec tego jest ‛cała majętność’ Pana? Chodzi o wszystkie wartości duchowe na ziemi, które przeszły na własność Chrystusa po objęciu przez niego władzy królewskiej w niebie. Bezsprzecznie zalicza się do tego zlecenie pozyskiwania Chrystusowi uczniów oraz wspaniały przywilej występowania wobec wszystkich narodów świata w roli przedstawicieli ustanowionego Królestwa Bożego” (Strażnica Nr 9, 1993 s. 17).
„Jezus tak mocno ufa klasie niewolnika, że ustanowił ją nad »całym swoim mieniem«, czyli nad wszystkimi swoimi dobrami duchowymi na ziemi (Mateusza 24:47)” (Strażnica Nr 9, 2006 s. 26).
Chyba też tylko jeden raz Towarzystwo Strażnica zebrało różne „mienia” w jednej definicji:
„W skład »mienia« zarządzanego przez »szafarza« wchodzą dobra materialne, pouczenia duchowe oraz dzieło głoszenia” (Strażnica Nr 7, 2007 s. 23).
Mienie jako „wielka rzesza” „drugich owiec”
Zdaje się, że zupełnie wyjątkowo „mieniem” nazwano „drugie owce”:
„Jezus ustanowił wiernego i roztropnego niewolnika nad ‛członkami swojej czeladzi’ – czyli poszczególnymi osobami należącymi do klasy owego niewolnika – »aby im dawał pokarm we właściwym czasie«. Ponadto ustanowił go »nad całym swoim mieniem« (Mat. 24:45-47). W zakres tego mienia wchodzi rosnąca »wielka rzesza« »drugich owiec« (Obj. 7:9; Jana 10:16)” (Strażnica 15.02 2009 s. 24).
„Mienie” jako majątek Towarzystwa Strażnica
W niedawnych latach nastąpił niespodziewany zwrot w nauce Towarzystwa Strażnica. „Mieniem” Pana określono majątek tej organizacji. W starszych publikacjach trudno znaleźć podobne fragmenty takie jak te, opublikowane od roku 2001:
„‛Wierny niewolnik’ został ‛ustanowiony nad całym mieniem swego pana’. Obejmuje ono obiekty Biura Głównego w amerykańskim stanie Nowy Jork oraz 110 biur oddziałów rozsianych po całym świecie” (Strażnica Nr 2, 2001 s. 30).
„Co to za »mienie«? Niewolnik, o którym mówił Chrystus, sprawuje nadzór nad dobrami materialnymi wykorzystywanymi przez jego naśladowców w związku z prowadzoną przez nich działalnością. Są to między innymi obiekty Biura Głównego i poszczególnych biur oddziałów Świadków Jehowy, jak również rozsiane po całym świecie miejsca, w których wielbią oni Boga – Sale Królestwa i Sale Zgromadzeń” (Strażnica Nr 7, 2007 s. 23).
„Ponadto Jezus Chrystus ustanowił niewolnika wiernego i roztropnego »nad całym swoim mieniem« – nad wszystkimi ziemskimi sprawami Królestwa (Mat. 24:47). Do tego mienia zaliczają się obiekty Biura Głównego Świadków Jehowy, a także biura oddziałów, Sale Zgromadzeń i Sale Królestwa na całym świecie. Obejmuje ono również dzieło głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów. Któż powierzyłby swój majątek komuś, komu by nie ufał?” (Strażnica 15.02 2009 s. 26).
Dlaczego Towarzystwo Strażnica zmieniło później tę naukę w roku 2013?
Otóż pewnie dlatego, że niewolnik od października 2000 roku nie zarządza już żadnym mieniem. Zarządzają nim „drugie owce”, to znaczy klasa ziemska Świadków Jehowy, która zajęła stanowiska prezesów i przejęła zarządy korporacji Towarzystwa Strażnica. Ciało Kierownicze, którego członkowie byli wcześniej też członkami zarządów, nie jest obecnie prawnie właścicielem tych korporacji, a więc i majątku Towarzystwa Strażnica.
Strażnica Nr 2, 2001 s. 31 podaje, że od 7 października 2000 roku „pewni członkowie Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy dobrowolnie zrezygnowali z funkcji członków zarządu i prezydiów wszystkich korporacji” Towarzystwa Strażnica.
„Na ich miejsce wybrano godnych zaufania braci z klasy drugich owiec” (jw. s. 31; patrz też Strażnica Nr 8, 2001 s. 29).
Jest jeszcze inny powód dla którego „mienie”, jako majątek Towarzystwa Strażnica, nie mogło być pełną własnością niewolnika. Znaną sprawą są konfiskaty tego majątku przez władze różnych państw, szczególnie w krajach z obozu komunistycznego i w państwach, w których rządziły junty wojskowe.
Przykładowo w Polsce, tak oto władze komunistyczne przejęły „mienie” Pana, którym ponoć zawiadywał od roku 1919 ów niewolnik:
„Dopiero po tym wszystkim, 2 lipca 1950 roku, ogłoszono w prasie decyzję Urzędu do Spraw Wyznań odmawiającą rejestracji Zrzeszenia Świadków Jehowy w Polsce i arbitralnie orzekającą o jego rozwiązaniu oraz przejęciu majątku przez państwo” (Rocznik Świadków Jehowy 1994 s. 223-224).
Podobnie było w innych państwach, w których skonfiskowano majątek Towarzystwa Strażnica:
Grecja – „Nazajutrz w biurze Towarzystwa zaaresztowano sługę oddziału, brata Karanassiosa. Zamknięto drukarnię i skonfiskowano posiadłość Towarzystwa” (Rocznik Świadków Jehowy 2000 s. 86).
Rumunia – „Decyzją Ministerstwa Sprawiedliwości z 8 sierpnia 1949 roku zamknięto bukareszteńskie Biuro Oddziału wraz z pomieszczeniami mieszkalnymi; całe wyposażenie, łącznie z mieniem prywatnym, skonfiskowano” (Rocznik Świadków Jehowy 2006 s. 113).
Czechosłowacja (Strażnica Nr 21, 2004 s. 27; Rocznik Świadków Jehowy 2000 s. 176-177);
Nikaragua (Rocznik Świadków Jehowy 2003 s. 102-103, 133-135).
Czyż owo „mienie” wymknęło się spod kontroli niewolnika?
Czyżby po zmianie nauki 15 lipca 2013 roku „mienie”, które było już w gestii niewolnika od roku 1919, zostało zwrócone Jezusowi do czasu „wielkiego ucisku”?
„Mienie” jako „Królestwo Mesjańskie”
Towarzystwo Strażnica w Strażnicy z 15 lipca 2013 ogłosiło zmianę swego rozumienia co do „mienia”, czym ono jest:
„W przeszłości nasze publikacje podawały następujące wyjaśnienie (...) W roku 1919 Jezus ustanowił wiernego niewolnika »nad całym swoim mieniem« – nad wszystkimi ziemskimi sprawami Królestwa. Jednakże dalsza głęboka analiza połączona z modlitwą skłania do wniosku, że musimy zweryfikować swoje zrozumienie słów Jezusa o niewolniku wiernym i roztropnym (Prz. 4:18)” (Strażnica 15.07 2013 s. 20-21).
„Obecnie do jego mienia zalicza się Królestwo Mesjańskie, które należy do niego od roku 1914 i które będzie dzielił ze swymi namaszczonymi naśladowcami (Obj. 11:15).” (Strażnica 15.07 2013 s. 24-25).
Mówią krótko, Towarzystwo Strażnica przeniosło „mienie” z ziemi do nieba. Stało się ono ‘niewidoczne’, niebiańskie. W razie wojny czy konfiskaty jest ono nie do zabrania niewolnikowi przez władze państwowe czy okupanta.
Na dodatek, jak podano, to „mienie” dostanie Ciało Kierownicze dopiero w „wielkim ucisku”. Nikt tych rzeczy dziś nie może ani sprawdzić, ani zweryfikować:
„Jezus nie przybył ustanowić wiernego niewolnika nad całym swoim mieniem w roku 1919, ale że zrobi to w trakcie wielkiego ucisku” (Strażnica 15.07 2013 s. 8).
Ciekawe, że jedna ze starszych publikacji wręcz zaprzeczała, że może chodzić o takie „mienie”, o jakim dziś naucza Towarzystwo Strażnica:
„»Postanowi go nad całą swoją posiadłością«. Nie chodzi tu o jego »posiadłość« w niewidzialnych niebiosach, lecz postanowił go nad »swoją posiadłością« tu na ziemi, gdzie przebywa uznany »niewolnik« – ostatek” (Życie wieczne w wolności synów Bożych 1970 s. 119).
Kiedy „mienie” zostało przekazane „niewolnikowi”?
Dotychczas funkcjonowały (lub funkcjonują) trzy nauki dotyczące czasu przekazania „mienia”, które omawiamy w osobnych podrozdziałach:
„Mienie” przekazane „słudze” C. T. Russellowi
„Mienie” przekazane „niewolnikowi” w roku 1919
„Mienie” przekazane „niewolnikowi” w „wielkim ucisku”
„Mienie” przekazane „słudze” C. T. Russellowi
Aż do roku 1927 Towarzystwo Strażnica nauczało, że owo „mienie” zostało przekazane C. T. Russellowi, jeszcze za jego życia, a nie ‘ostatkowi’ pomazańców w roku 1919, jak nauczano później:
„Widocznem jest, że Pan nasz miał na myśli niezwykłe okoliczności, słowa jego wskazują, że podczas jego powrotu panować będzie ogólny brak przygotowania i spodziewania go się; lecz niektórzy będą gotowi na jego przyjęcie, i z pośród tych jeden, z powodu swojej wierności, uczyniony będzie szafarzem nad całym domem, wyniesionym będzie do wyższej odpowiedzialności. Rzekł on: »Nad wszystkiemi dobrami swemi go postanowił«. (...) Bóg wzbudził sługę (Brata Russella), który śmiało głosił, że Pan powrócił i że dlatego obecny był między ludem swoim, jako to powiedział (...) Brat Russell był jedynym, który widział całkowicie ten plan i jedynym, który ogłosił go domowi wiary” (Strażnica 01.02 1923 s. 47 [ang. 15.12 1922 s. 396]).
„Pismo wykazuje, że wtóra jego obecność przypada w roku 1874 (Zobacz C 82-131). Stanowczo również określone jest, że w czasie jego wtórego przyjścia Pan przepasze się, posadzi sługi swoje za stół, i przyjdzie im usługiwać (...) w onym czasie zamianuje niektórego na urząd onego »wiernego i roztropnego sługę« i postawi go szafarzem nad wszystkiemi dobrami swemi. (Mat. 24:45-47) (...) Ufamy, że wszyscy radujący się w obecnej prawdzie przyznają, że Brat Russell wiernie spełniał godność specjalnego sługi Pańskiego, oraz że uczyniony był on szafarzem nad wszystkiemi dobrami Pańskimi” (Strażnica 01.04 1923 s. 99-100 [ang. 01.03 1923 s. 67-68]).
Nauczano też, że C. T. Russell nawet po śmierci, z nieba, jakby zawiadywał tym „mieniem”:
„Wiersz ten [Ap 8:3] wskazuje, że chociaż Pastor Russell przeszedł poza zasłonę, to jednak ciągle jeszcze zarządza każdym szczegółem dzieła żniwa” (Dokonana Tajemnica 1925 [ang. 1917, 1927] s. 170).
„Pastor Russell odszedł na wieki przed ręką pozafiguralnego Faraona, Szatana, w jesieni 1916 roku. Ale wierząc silnie, że »praca jego pójdzie za nim«, utrzymujemy, że nadzoruje on, z rozkazu Pańskiego, tę pracę, która ma być jeszcze spełniona” (jw. s. 305).
„Przeto nasz drogi Brat, znajdując się obecnie w chwale, bezwątpienia interesuje się pracą żniwa i zapewno jest mu dozwolone od Pana, by wywierać mocny wpływ na tę pracę. (Obj. 14:17) Nie byłoby niewłaściwem powiedzieć, że ma on przywilej wykonywania rzeczy, mające łączność z dziełem żniwa, które nie mógł wykonać, będąc z nami. Chociaż przyznajemy, że nasz Pan jest Mistrzem i Kierownikiem dzieła żniwa, to jednak uważamy, że daje on przywilej Swym świętym mieć udział w pracy na drugiej stronie zasłony, a tak świętym w Niebie i na ziemi dany jest honor zakończenia na tej stronie spraw, które są przygotowaniem do ustanowienia Królestwa w Chwale” (Strażnica Nr 1, 1918 s. 6; ang. Strażnica 01.11 1917 s. 6161 [reprint]).
„Mienie” przekazane „niewolnikowi” w roku 1919
Gdy w roku 1927 odrzucono C. T. Russella (zm. 1916), jako pojedynczego „sługę wiernego i roztropnego”, zmieniła się też nauka o „mieniu”. Odtąd ono zostało ‘przekazane’ zbiorowemu niewolnikowi i na dodatek dopiero od roku 1919:
„W lutym 1927 ostatecznie sprostowano błędny pogląd, że sam Russell był »sługą wiernym i roztropnym«” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 33-34).
„Proroctwo Jezusa o końcu świata daje odpowiedź: »Szczęśliwy jest ów niewolnik, którego mistrz przeszedłszy znajdzie tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam, że go postanowi (nad czym?) nad WSZYSTKĄ posiadłością swoją.« (Mat. 24:46, 47, NŚ...) I oto fakty pokazują, że od roku 1919 Jezus awansował w ten sposób swą klasę pomazanych niewolników” (Strażnica październik 1951 s. 148, wydanie polonijne [ang. 15.10 1950 s. 387]).
„Istotnie, Pan po przybyciu stwierdził, że jego wierny niewolnik pracowicie rozdziela pokarm między członków czeladzi i głosi dobrą nowinę. Owego sługę czekały teraz większe zadania. Jezus zapowiedział: »Zaprawdę wam mówię: Ustanowigo nad całym swoim mieniem« (Mateusza 24:47). Doszło do tego w roku 1919, kiedy ów niewolnik miał już za sobą okres prób” (Strażnica Nr 5, 2004 s. 12).
„W roku 1919 położył »klucz domu Dawidowego« na ramieniu »niewolnika wiernego i roztropnego«, ustanowiwszy tę klasę »nad całym swoim mieniem« (Izaj. 22:22; Mat. 24:45, 47)” (Strażnica 15.01 2009 s. 31).
„Mienie” przekazane „niewolnikowi” w „wielkim ucisku”
Towarzystwo Strażnica w Strażnicy z 15 lipca 2013 ogłosiło zmianę swego rozumienia co do „mienia”, to znaczy, kiedy zostanie ono przekazane niewolnikowi:
„Do tej pory rozumieliśmy, że ‘przybycie’, o którym mówi werset 46, dotyczy przyjścia Jezusa w celu skontrolowania duchowego stanu pomazańców w roku 1918, i że ustanowienie niewolnika nad całym mieniem Pana dokonało się w roku 1919 (Malach. 3:1). Niemniej głębsza analiza wskazuje, że powinniśmy zrewidować swoje zrozumienie dotyczące czasu spełniania się pewnych elementów proroctwa Jezusa” (Strażnica 15.07 2013 s. 8).
„Logiczny jest więc wniosek, że gdy zgodnie z Ewangelią według Mateusza 24:46, 47 Jezus przybywa, by ustanowić niewolnika nad całym swoim mieniem, również chodzi tu o jego przyszłe przybycie podczas wielkiego ucisku” (jw. s. 8).
„Jezus nie przybył ustanowić wiernego niewolnika nad całym swoim mieniem w roku 1919, ale że zrobi to w trakcie wielkiego ucisku” (jw. s. 8).
Klasa „złego niewolnika”
W Strażnicy z 15 lipca 2013 roku Towarzystwo Strażnica ogłosiło, że nie istnieje „klasa złego niewolnika”. Dotychczas zaś ciągle uczono o występowaniu takiej „klasy”.
Oto nowa nauka z roku 2013:
„Czy Jezus w ten sposób przepowiedział, że w dniach ostatnich pojawi się jakaś klasa złego niewolnika? Nie. To prawda, że niektóre jednostki demonstrują nastawienie podobne do nastawienia złego niewolnika opisanego przez Jezusa. Zwykliśmy je określać mianem odstępców bez względu na to, czy należały wcześniej do pomazańców, czy też do »wielkiej rzeszy« (Obj. 7:9). Ale nie tworzą one żadnej klasy złego niewolnika. Jezus nie powiedział, że ustanowi kogoś takiego. Jego wypowiedź w rzeczywistości była ostrzeżeniem dla niewolnika wiernego i roztropnego” (Strażnica 15.07 2013 s. 24).
Jednak przez całe lata organizacja Świadków Jehowy nauczała o istnieniu „klasy złego niewolnika”. Oto przykładowe teksty o tym zagadnieniu:
„Gdy Pan przyszedł do świątyni w celu sądzenia w 1918, znalazł tę klasę, którą określił jako »niewiernego sługę«, czyli »złego i gnuśnego sługę«, lub »złego sługę«...” (Strażnica 15.12 1930 s. 374 [ang. 15.10 1930 s. 309]).
„Niektóre zostały wykluczone ze społeczności za czyny niemoralne, inne zaś popadły w zarozumiałość i pychę, wobec czego zasiliły szeregi klasy »złego niewolnika« bądź też »człowieka bezprawia« i powstawszy przeciw Panu oraz organizacji Bożej, zaczęły bić współbraci” (Strażnica Nr 1, 1970 s. 11).
„Współczesna historia świadków Jehowy ukazuje, że niektórzy ludzie przynależni do klasy »złego niewolnika«– usiłowali narzucić swą wolę ludowi Jehowy i według niej pokierować Jego dziełem” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 13 s. 10).
„Ludzie należący do klasy tego złego niewolnika zostają odrzuceni i pozbawieni wszelkiej radości duchowej” (Strażnica Nr 9, 1990 s. 9).
„Na stole demonów znajduje się trująca strawa. Rozważmy na przykład, jaki pokarm wydają odstępcy oraz klasa złego niewolnika” (Strażnica Nr 13, 1994 s. 11).
„Nie powinno nas to dziwić. Jezus wspomniał o »niewolniku wiernym i roztropnym«, czyli o gronie namaszczonych chrześcijan, a następnie o »złym niewolniku« – klasie ludzi, którzy narzekają: »Mój pan zwleka« i biją swych współniewolników (Mateusza 24:48, 49)” (Strażnica Nr 20, 2000 s. 9).
Oczywiście jeszcze wcześniej, w okresie, gdy Towarzystwo Strażnica uczyło o jednoosobowym „słudze wiernym i roztropnym” (do roku 1927) nie mogło być mowy o „klasie złego sługi”. Była to pojedyncza osoba:
„W 1881, były współpracownik, p. Barbour z Rochester, N. Y., który był wiernym sługą, stał się »złym sługą« opisanym w Ew. Mateusza 24:48-51...” (Dokonana Tajemnica 1925 [ang. 1917] s. 430).
„Pastor Russell zajął miejsce Mr. Barbour’a, który okazał się niewiernym i na którym wypełniło się proroctwo zapisane w Ew. Mateusza 24:48-51, Zach. 11:15-17” (jw. s. 62).
Widzimy z powyższego, że Towarzystwo Strażnica radykalnie zmienia swoje poglądy. Zawsze Pismo Święte jest dla niego przykrywką dla tych korekt. Czy jednak tak nauczali Apostołowie, jak organizacja Świadków Jehowy w roku 2013? Głosiciele Towarzystwa Strażnica nie mogą być tego pewni, gdyż wykładnia ta może znów ulec zmianie za jakiś czas.
Na zakończenie składam podziękowanie J. Romanowskiemu z Warszawy za pomoc w przygotowaniu cyklu czterech artykułów o nowych naukach Świadków Jehowy z roku 2013.